Het Bonnefanten Pop-up museum heeft tijdens het festival MAAS! zijn intrek genomen in de Hoofdwacht op het Vrijthof en presenteert daar een selectie van vier werken uit de eigen collectie: melanie bonajo, Rory Pilgrim, Chaim van Luit en Sanne Vaassen.

Bonnefanten realiseert tijdens festival MAAS! een Pop-up museum in de Hoofdwacht, aan het Vrijthof, midden in de stad. Wij brengen de kunst de Maas over en naar je toe! Van 8 t/m 11 september kun je in de Hoofdwacht genieten van videokunstwerken van vier verschillende kunstenaars uit de Bonnefantencollectie: melanie bonajo, Rory Pilgrim, Chaim van Luit en Sanne Vaassen. In deze selectie kleurrijke kunstwerken komen de actuele thema's diversiteit, identiteit en solidariteit aan de orde. 

Praktisch

Het Bonnefanten Pop-up museum in de Hoofdwacht is gratis toegankelijk voor iedereen. De locatie is van 8 t/m 11 september dagelijks geopend:

• donderdag 8 september, 17.00 - 22.00 uur;
• vrijdag 9 tot en met zondag 11 september, 12.00 - 18.00 uur.

melanie bonajo, Night Soil #2/Economy of love, 2014-2016

melanie bonajo (Heerlen 1978) woont en werkt in Amsterdam en New York. bonajo neemt een heel eigen positie in binnen de hedendaagse beeldende kunst en heeft zich ontwikkeld tot een tegendraadse kunstenaar die werkzaam is in verschillende disciplines waaronder fotografie, video, installaties, publicaties, performance en muziek. Al sinds het begin van hun carrière is bonajo niet te plaatsen in artistieke hokjes. Opvallend is hun anarchistische inslag en hun energieke vermogen voortdurend te ontsnappen aan maatschappelijke conventies. In 2022 vertegenwoordigt bonajo Nederland tijdens de Biënnale van Venetië.

In semi-documentaire stijl verkent bonajo in hun monumentale Night Soil Trilogy hoe de moderne mens gevoelens van fragmentatie en vervreemding, ontstaan door technologische ontwikkelingen en de verleidingen van de consumptiecultuur, met volle overgave te lijf gaat. De hoofdpersonen in hun video’s zijn op zoek naar nieuwe rituelen, een andere relatie met de natuur en naar het herijken van ideeën rondom gender om een knagend gevoel van leegte op te vullen. Dit gebeurt niet zelden door een illegale en alternatieve manier van leven buiten de gevestigde systemen. bonajo brengt dit begeesterd, lichtvoetig, en bij vlagen absurdistisch in beeld en schroomt daarbij niet om zichzelf in te zetten.

Onder een laagje humor en ogenschijnlijke chaos schuilt hun ambivalente houding ten opzichte van allerlei technologische en kapitalistische ontwikkelingen in onze moderne maatschappij. Semi-documentaire scenes worden afgewisseld met zinsbegoochelende fragmenten die aan bonajo’s verbeelding zijn ontsproten. Deze krijgen vorm door een intensieve samenwerking met de hoofdpersonen. Dit zijn voornamelijk vrouwen omdat van bonajo van mening is dat hun stemmen nog steeds te weinig worden gehoord.

In het tweede deel van de trilogie Night Soil#2 / Economy of Love worden onze ideeën over intimiteit opgeschud. In deze video-installatie portretteert bonajo een groep vrouwelijke sekswerkers in Brooklyn (New York, VS) die proberen zeggenschap over hun eigen seksualiteit te heroveren in een wereld die gedomineerd wordt door de mannelijke blik.

Rory Pilgrim, Sacred Repository nr. 1: Violently Speaking, 2014

Rory Pilgrim (Bristol, VK 1988) woont en werkt in Rotterdam en Isle of Portland (VK). In 2019 was hij de winnaar van de Prix de Rome. Pilgrim manifesteert zich in zijn werk als een regisseur van individuele en collectieve ervaringen en laat ons nadenken over bijvoorbeeld culturele vooroordelen, sociale ongelijkheid en maatschappelijk onbehagen. Pilgrim maakt omtrekkende bewegingen, werkt associatief, is niet bang voor een stevige boodschap maar wordt nergens prekerig.

De video Sacred Repository nr.1: Violently Speaking, de drie historische foto’s getiteld Cornerstone en de handgemaakte affiche Ships vormen een samenhangend geheel. De video toont onder meer een meisje wandelend over de uitgestrekte zoutvlakten van Utah; drie quaker vrouwen in een kale ruimte met een uithangbord aan de buitengevel met de tekst: ‘torture is wrong’; en een performer die optreedt naast een bord met de tekst: ‘queers for economic justice’. Er treden vooral meisjes op in deze video waaronder een meisjeskoor dat bij herhaling de woorden 'compassion, kinship, loveship, and sheperdship' zingt. Deze woorden komen terug in het werk op papier getiteld Ships, waarvan de letters door een traditionele Engelse reclameschilder met posterverf zijn geschilderd. Pilgrim verbindt in deze installatie de oorspronkelijke opdracht van de Verenigde Naties met het vermogen van individuen om in samenzang iets te hervinden van gemeenschappelijke idealen.

Een uitkomst van de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog was de oprichting van de VN in 1945. Er werden tijdens de opening van het hoofdkwartier van de VN in New York (waarnaar de foto’s verwijzen) galmende woorden gesproken door President Truman, over vrede, dialoog, respect en samenwerking. Maar Trumans anticommunistisch beleid leidde tot de koude oorlog en betrokkenheid bij de oorlog in Korea. De grootse idealen van de VN, aldus Rory Pilgrim, bleken holle frasen die elke waarachtige bindende kracht missen.

Pilgrim neemt het probleem van de wereldvrede op zijn – fragiele - rug en zoekt in zijn werk naar een alternatieve basis voor vreedzame co-existentie. Zijn zoektocht begint in de Britse steengroeven die de bouwmaterialen leverden voor het VN hoofdkwartier en verbindt dat in een aanpalende filmshot met de zoutvlakten van Utah waar geen leven mogelijk is. Hij blijft op een neer bewegen tussen de twee continenten en de uiteenlopende en antagonistische sociale, religieuze en leeftijdsgroepen aldaar. De gezamenlijke zang verbindt de diverse delen, waarbij Pilgrim in het midden laat of in zijn ‘heilige bewaarplaats’ wederzijds begrip wel mogelijk is.

Chaim van Luit, Infinite colours, 2011

Chaim van Luit (Heerlen, 1985) woont en werkt in Maastricht. Zijn werk heeft vaak een performatief karakter. Alledaagse ervaringen en observaties vormen de basis van een werkproces waarbij intuïtie een belangrijke rol speelt. Infinite colours ontstond in 2011 tijdens Van Luits afstuderen aan de Maastrichtse kunstacademie.  In een hal van de Decorfabriek aan de Meerssenerweg had hij op vijf plekken puur pigment neergelegd, in de kleuren geel, rood, paars, blauw en groen. Vervolgens fietste hij gedurende acht uur in de vorm van een 8 door deze pigmenten. Deze performance werd vastgelegd door middel van een camera op het stuur van zijn fiets.

Op de video is een deel van het voorwiel te zien. Zowel op de vloer als op de band ontstond een oneindige tekening door het constant opnemen, afgeven en vermengen van pigment. Oneindigheid, een fascinatie voor 'kleur' en het zichtbaar maken van de abstractie van het alledaagse, komen in dit werk samen.

Sanne Vaassen, Wolk, 2013

Sanne Vaassen (Heerlen, 1991) woont en werkt in Maastricht. Ze is gefascineerd door de kwaliteiten en eigenschappen van materialen, die ze probeert te ervaren en te doorgronden. Ze kijkt, proeft, voelt en ruikt aan materialen. Toeval en intuïtie bepalen vervolgens in belangrijke mate hoe het spel tussen de kunstenaar en het materiaal leidt tot transformaties en uiteindelijk tot concrete beeldende resultaten. De weg ernaartoe is echter minstens zo belangrijk als het eindresultaat: het proces van het tot stand komen van het werk is een wezenlijk aspect van de beeldende kwaliteit. Verschillende materialen vragen daarbij om verschillende soorten acties: blazen, duwen, draaien, laten vallen en uitstrooien. Vaassen maakt voor die acties gebruik van haar eigen lichaam of van externe hulpmiddelen, zoals de wind, water of een motor. Soms is zij meer letterlijk onderdeel van het werk, zonder daarbij een leidende rol op te eisen. In de video Wolk zien we een wateroppervlak met de reflectie van een aantal boomkruinen en een wolkenlucht. Uit een flesje wordt een blauw pigment uitgestrooid, waardoor zich kortstondig een nieuwe ‘wolk’ in het beeld voegt, totdat het pigment verwaait en de cyclus opnieuw begint.