Making Money For My Friends was een groepstentoonstelling met werk van Juliaan Andeweg, Bob Eikelboom en Daniel van Straalen. De tentoonstelling werd samengesteld door gastcurator door Julia Mullié.

Op 31 oktober 2020 publiceerde de NRC een schokkend artikel over het gewelddadige grensoverschrijdende gedrag van Juliaan Andeweg, een van de deelnemers aan de tentoonstelling. Voor een link naar het artikel klik hier.

Bij het Bonnefanten hebben we met afschuw kennisgenomen van de berichtgeving. De directie van het museum en de gastcurator hebben nooit weet gehad van de in het artikel genoemde feiten en distantiëren zich nadrukkelijk van dergelijk gedrag. Naar aanleiding hiervan heeft de directie van het Bonnefanten besloten het contact met Juliaan Andeweg te verbreken en de representatie van hem en zijn werk uit ons museum en onze online-communicatieplatforms te weren.

We leven mee met de slachtoffers en spreken de hoop uit dat in dit soort kwesties meer slachtoffers zich durven uitspreken. Het museum zal er alles aan blijven doen om een veilige omgeving te zijn voor onze medewerkers, onze relaties en ons publiek.

In dit verband wijzen we graag op het bestaan van de website Mores (https://mores.online/), een online meldpunt voor ongewenste omgangsvormen in de podiumkunsten-, televisie- en filmsector, kunstvakonderwijs en musea.

Making Money For My Friends

De drie kunstenaars in Making Money For My Friends delen bepaalde interesses en gebruiken vergelijkbare materialen, veelal afkomstig van buiten de kunstwereld. Denk bijvoorbeeld aan een gezamenlijke fascinatie voor de rapper Lil B. en het gebruik van autolak, film- en cartoonafbeeldingen en reclameposters. Making Money For My Friends was een ontdekkingsreis en een kennismaking met het werk van een nieuwe, jonge generatie kunstenaars. Julia Mullié was gastcurator van deze tentoonstelling.

Daniel van Straalen (1987) gaat een spel aan met de gedachten van de beschouwer. Door de inzet van beelden die direct herkenbaar zijn, biedt hij een mogelijkheid om zijn werk te interpreteren. Tegelijkertijd is deze mogelijkheid ook een misleiding: wat direct wordt herkend biedt geen ruimte meer voor andere associaties. Dit roept ook vragen op omtrent authenticiteit, één van de kernelementen in Van Straalens werk. Hij onderzoekt wat authenticiteit nog inhoudt in een wereld die wordt gedomineerd door het internet. Doet het er überhaupt nog toe wat 'echt' is en wat 'nep', of wie de 'eerste' was die met een bepaald idee kwam?

Bob Eikelboom (1991) toont onder andere zijn Liberal Picture Service (2017), een ruimte met afgeronde muren. In deze ruimte vallen alle schaduwen weg, waardoor er geen besef meer is van diepte en je in een totale leegte kijkt. Er is een compositie te horen die bestaat uit zelfgemaakte geluidsopnamen en fragmenten van films en muziek. Zo ontstaat er een golf van beelden en geluiden die pas in het hoofd van de toeschouwer vorm en betekenis krijgen. Net als bij zijn 'magneetwerken' kan de toeschouwer (hier ook toehoorder) de compositie de baas zijn en wordt uitgenodigd eens plaats te nemen in de schoenen van de kunstenaar.