That’s where the beauty is. is het eerste grote retrospectief van deze kunstenaar. De expositie gebruikt de tentoonstellingsgeschiedenis van Kilgallen als chronologische rode lijn en toont hiermee de ongelofelijke visuele complexiteit van Kilgallens oeuvre. Het Bonnefanten is trots om deze belangrijke tentoonstelling naar Nederland te halen en Kilgallen de plaats in de canon te geven die ze verdient.

Kilgallen maakte in de jaren ’90 in San Francisco furore met haar lijntekeningen die nauw verband houden met de verschillende subculturen en feministische thema’s. Ze was hard op weg een kunstenaar van nationaal en internationaal belang te worden, toen ze in 2001 op haar 33e voortijdig overleed. Hoewel ze hierdoor nooit in Europa doorgebroken is, is ze wel bepalend geweest voor de kunstwereld van de West Coast.

Kilgallens werk is doorregen met historische ontwikkelingen. Zo verbeeldt ze in meerdere werken uithangborden en winkelpuien van het Mission District. In deze uithangborden schemert een geschiedenis door van migratie, burgerrechten en “The American Dream”. Dit wordt, soms hoopvol en soms schrijnend, afgezet tegen de contemporaine realiteit van San Francisco: een stad die in de jaren ‘90 zwaar te lijden had onder drugsproblematiek, de Aidsepidemie, daklozen en verval.

Kilgallen hechtte veel belang aan letters en tekens, en was gefascineerd door hoe je door middel van kunst en tekst kon communiceren met mensen die je nooit had gezien. Haar werk refereert vaak aan hobo’s: dakloze arbeiders die illegaal het land doorreisden op goederentreinen. Zij lieten in geheimtaal boodschappen aan elkaar achter op treinen om elkaar op de hoogte te houden van nieuws, werkgelegenheid en elkanders wel en wee. Volgens Kilgallen was het een oeroude intrinsieke wens van de mens om iets tastbaars achter te laten voor anderen. Daarom voorzag ze honderden treinen van een tag: een handtekening met de naam van haar pseudoniem Matokie Slaughter.